Herfst 2021

Begin oktober verbleven wij een kleine week in Wijk aan Zee, omdat Annemiek haar jaarlijkse schildercursus vanwege Corona verplaatst was van voorjaar naar najaar.  Al een dag of tien werd er zo nu en dan een vrouwelijke Walrus gezien in de Waddenzee. Op 5 oktober werd ze kort voor donker weer binnen de haven van Harlingen gezien. Ze bracht daar de nacht door rustend aan de binnenzijde van een havenpier aan de zuidzijde van de haven. Na Annemiek te hebben afgezet bij het Nivon huis, waar de cursus was, ben ik direct richting afsluitdijk gereden in de hoop, dat de Walrus in de tussentijd niet zou gaan zwemmen. Gelukkig bleek bij aankomst in Harlingen, ter hoogte van het beeld van de Stenen Man, dat ze nog lag te dutten op de blokken van de zuidelijke pier. De Walrus bleek te rusten achter een loopbrug naar een rood schip. 

Vanaf de wal was het een beetje puzzelen naar het juiste richtpunt, maar eenmaal gevonden bleef "ons fotomodel" geduldig poseren. Op de tweede foto is de Walrus zichtbaar midden achter de loopbrug. Inmiddels waren Jan vd Sluis en Roy Beukers vanuit Scheveningen ook op tijd gearriveerd, om van deze zeldzaamheid in ons land te genieten. 

Samen met hun ben ik vervolgens naar een iets verder gelegen havenpunt gelopen, waar ook al de nodige waarnemers stonden (zie bijgevoegde foto), 

om van daaruit een ander zichtpunt te hebben. Het licht was hier wat lastiger, maar de Walrus was prima te zien. Op een geven moment deed ze eerst een paar rek en strek oefeningen en daalde toen langzaam af naar de waterlijn. Ze nam daar even een bad, maar dook niet echt de haven in om te gaan jagen. Ze kroop daarentegen weer wat hoger de wal op. 

Hierna hield ik het wel voor gezien en vertrok weer naar Wijk aan Zee. Enige dagen nadat wij weer terug waren in Den Haag verbleef Freija, zoals ze genoemd werd een paar dagen binnen en rondom de marine haven bij Den Helder. Tot twee maal toe rustte ze daar langdurig op de onderzeeër Dolfijn uit de Walrus klasse. Walter Das maakte daar deze bijzonder foto van. 

Via omzwervingen langs de Engelse kust en de Shetlandeilanden, was de Walrus weken later weer op weg naar huis in de Noordelijke IJszee zo leek het. 

Daags hierna op donderdag 7 oktober had ik feitelijk nog geen idee, waar ik die dag zou gaan vogelen. Ik had net Annemiek afgezet bij het NIVON huis voor haar laatste schilderdag daar en checkte in de auto de waarnemingen in Noord Holland van 6 oktober, toen er een DB Alert binnenkwam: Raddes Boszanger bij Amersfoort. Een vrij zeldzame zanger uit de Siberische taïga, die nog niet op mijn lijst stond. Een rit van om en nabij een uur van Wijk aan Zee, dat was te doen. Dus rijden maar. De vogel bleek zich op te houden in een park aan de rand van een woonwijk in Amersfoort Noord. Nu is een Raddes een van de lastigste Phyllloscopus soorten, omdat hij zich voornamelijk schuilhoudt in de lage vegetatie. 

Gelukkig kreeg ik hem vrij snel kortstondig in beeld, op aanwijzing van de eerste locale twitchers. Het lukte zelfs om een paar bewijsplaatjes te maken. Op de eerste foto zijn de lichte wenkbrauwstreep en okerkleurige anaalstreek goed zichtbaar, terwijl bij de tweede opname de donkere oogstreep er duidelijk uitspringt. 

Het werd onder druk van de al maar aanzwellende groep belangstellenden, steeds lastiger om de vogel te zien, daar deze zich steeds meer schuil hield in de lage ondergroei. Na enige tijd vond ik het wel mooi geweest en ging weer op weg naar Wijk aan Zee, om Annemiek op te halen en te zien wat voor moois de dames die dag hadden geschilderd. 

Daags na onze thuiskomst van Wijk aan Zee, was het zaterdag 9 oktober al weer bal. Nu met een Aziatische Roodborst tapuit en een Swinhoes Boszanger op de tweede Maasvlakte. Wederom soorten die ik nog niet had. Dus rond het middaguur snel naar de vertrouwde tweede Maasvlakte gereden. De prachtige Aziatische Roodborst tapuit, ontdekt door August van Rijn en Nick Peters, deed het geweldig.

De vogel was absoluut niet schuw en foerageerde vlak voor ons, vloog rakelings langs ons, om op een naburige struik weer even te rusten, of te poetsen. 

Het bizarre was, dat de Swinhoes slechts een paar duintjes verder werd gezien. Eerst maar even genieten van deze vogel en proberen wat mooie opnames te maken. Swinhoes Boszanger komt uit de Oost Siberische taïga en is feitelijk nog zeldzamer dan Raddes Boszanger. Hij lijkt erg veel op een Groene Fitis, maar de vleugelstreep op de grote dekveren is langer, breder en helderder. Hoe mooi de Aziaat ook was, ik moest hem wel even loslaten, om de Swinhoes te zien. Met goede aanwijzingen van Martin van der Schalk, kreeg ik gelukkig ook deze "lastige" Phyllo in beeld. In alle hectiek en gedrang tussen de duindoorns, vergat ik mijn zoomlens optimaal te gebruiken, maar a la, hij staat op de plaat. 

Na wat "geworstel" om de Swinhoes enigzins redelijk op de foto te krijgen,  richtte ik mij toch weer op de Aziaat, die nu geduldig poseerde bij een langzaam dalende zon. 

Het werd zo langzaam aan tijd om te vertrekken, toen ik hoorde dat er bij de Slufter een Kleine Vliegenvanger werd gezien. Wederom een prima soort, die ik weliswaar een keer kort voor donker op Texel had gezien, maar toch zeker een kort bezoekje waard.

Hieronder een paar opnames van deze leuke soort uit Noord Oost Europa en West Azië. Al met al een prachtige middag met drie fraaie soorten. 

Het weekend van 23 oktober logeerden wij in Noord Brabant te Oisterwijk, omdat we werden getrakteerd door Mirte en Dennis op een High Tea bij Robèrt. 's Ochtends ging ik met Annemiek en Mirte naar de Oude Warande, terwijl Dennis ging fietsen door het Brabantse land. 

Doel was naast het maken van een mooie herfstwandeling, het spotten van een of meer Siberische Grondeekhoorns. Die zijn hier bij een verhuizing ontsnapt, toen de toenmalige dierentuin werd opgeheven. Na enig zoeken vonden we er eentje in een donkere hoek tussen de nat geregende herfstbladeren. Even later werd het veel leuker, omdat er een paar heel dichtbij aan het foerageren waren. 

 

Ze zijn net weer iets anders dan de Amerikaanse Ground Squarrels, die we in 2000 en 2005 in de USA zagen. Ze zijn echter razendsnel, zodat je heel snel moet handelen met fotograferen. Zitten ze echter lekker te peuzelen, dan heb je mooi even de tijd voor wat leuke plaatjes. 

Begin november gingen Annemiek, Marijke en ik voor een vakantie van twee weken naar Duitsland. De eerste week logeerden wij in een prima gastenverblijf bij een paarden manege. We verbleven in de buurt van Diepholz, met als voornaamste doel, de tienduizenden Kraanvogels, die hier ieder jaar om deze tijd pleisteren op hun weg naar de binnenlanden van Spanje om daar te overwinteren. 

In de loop van dit jaar, maak ik nog een apart blog over deze vakantie, maar hier plaats ik alvast negen foto's die een goed beeld geven van deze vakantie in Duitsland. Grote groepen Kraanvogels zijn overdag en met name in de namiddag goed te zien, wanneer ze op de nabijgelegen akkers op zoek zijn naar allerlei graankorrels, alvorens een klein uur voor donker naar hun slaapplaatsen op de uitgestrekte heidegebieden  te vliegen. Als je goed kijkt, haal je er al snel de familiegroepjes van beide oudervogels met hun jong uit. 

 

De meeste Kraanvogels leggen maar één ei en brengen dan ook maar één jong groot per broedsel. Mooiste gebied vond ik wel de Rheeder Moor, niet al te ver van Diepholz gelegen. Vanuit een enorme uitzichttoren had je ook een prachtig uitzicht over het gebied en kon je de vogels horen en zien aankomen. Ik raakte echter steeds meer vertrouwd met het gebied en wist na een paar dagen wel, waar de beste trefkansen waren, om de vogels zonder verstoring rustig vanuit/naast de auto te observeren. 

Na deze prachtige week gingen we op weg naar het Sauerland, terwijl de roep van "Der Kranichen" nog in onze oren nagalmde. Het Sauerland had voor ons niet alleen nog mooier weer in petto, dan in de Diepholzer Moor region, maar ook nog een heel scala aan leuke en mooie natuurwaarnemingen. Hieronder als eerste indruk even drie opnames: van een Eekhoorn, een Kramsvogel en een Ringmus. 

Beide weken leverden echter genoeg fotomateriaal op, om er in ieder geval zeker één blog over te maken. Bij thuiskomst bleek een Oostelijke Vale Spotvogel, die in de tweede helft van oktober werd ontdekt op een vakantiepark te Nieuwvlietbad, onder Breskens op Zeeuws Vlaanderen, nog steeds aanwezig te zijn. Samen met mijn zus Marian ging ik op vrijdag 19 november op weg naar Zeeuws Vlaanderen in de hoop de vogel in beeld te krijgen. 

Helaas was een van mijn beste vogelvrienden, Wim Kolber, toen al te ziek om deze trip mee te maken. Nog geen maand later, op 15 december overleed Wim in een hospice in Den Haag, in het bijzijn van zijn vrouw Harriet en zijn broer Kees. Frans van Antwerpen en ik hadden nog persoonlijk afscheid van hem willen nemen, maar Wim was daar toen al te zwak voor.  We verliezen in Wim een heel fijne vogelvriend, die enorm veel wist van vogels en mij ook leerde hoe belangrijk het is, om je de geluiden van vogels goed eigen te maken. Zo wilde hij bij de Roodkeelnachtegaal in Hoogwoud, eerst rustig de zang kunnen opnemen, voordat wij "los gingen" met onze spiegelreflexcamera's. 

Juist deze 19e november, liet de Oostelijke Vale Spotvogel zich bij aankomst direct horen en dat ging nog wel even door het eerste uur dat wij er waren. Wim zou dat prachtig hebben gevonden en vermoedelijk ook de vogel wel hebben gevonden. Marian en ik kregen dat helaas niet voor elkaar. Hieronder een foto met daarop de vegetatie van waaruit de Oostelijke te horen was.

Er was ook veel omgeving ruis, door allerlei terreinkarretjes van onderhoudslieden, lakenpakket bezorgers en vakantiegangers, die vroegen wat wij aan het doen waren. Het bleef dus bij allerlei meesjes, merels, groenlingen, eksters, gaaien en zelfs een groene specht, maar de spotvogel kregen wij helaas niet te zien.

Dat lukte in een ultieme poging op 11 december ook bijna niet, totdat Hans Weststraten de vogel in een van de tuintjes vond. Daar gedurende een aantal seconden de belangrijkste kenmerken kunnen zien, waarna hij weer het struweel in dook. Fotograferen was dus totaal niet aan de orde in deze situatie. Het ging er hier bovenal om, om de vogel eerst zelf te kunnen zien. Om toch een idee te krijgen, over wat voor beestje we het hier hebben, heb ik een foto bijgevoegd van 23 oktober gemaakt door Paul Pugh. 

Op de weg terug naar huis via de Oosterschelde dam, zag ik bij Plompe Toren deze jonge Lepelaar en bij de Spuisluis van de Brouwersdam twee Zeekoeten.

Gelukkig leverde de laatste twitch van 2021 wel een prima meewerkende en veel fraaiere soort op dan deze Spotvogel. De nacht van 21 op 22 december had het eindelijk eens een beetje gevroren. In Zevenhuizen lagen de omringende velden er prachtig berijpt bij. 

Jenny van Dorland kon die ochtend bij de garage haar auto ophalen. Eenmaal bij haar auto, zag zij op de parkeerplaats een wel heel merkwaardige Meerkoet. Nee toch.....het leek wel een heuse Purperkoet, die voorkomt in drassige gebieden van Zuid Portugal en Spanje, de Ebro delta en inmiddels ook op een paar plekjes in Zuid Frankrijk. Na een korte achtervolging in haar auto, kon ze uiteindelijk met haar smartphone een bewijsplaatje maken. De vogel vloog daarna de Eendragtspolder in en werd na haar melding al spoedig teruggevonden. Ik kende de soort van Zuid Portugal, maar besloot toch te gaan rijden en arriveerde er tegen het einde van de ochtend. De Purperkoet kwam net van achter uit een akker, weer wat meer naar voren gelopen. 

De diepblauwe kleuren, met de rode poten en snavel staken prachtig af tegen het nog deels berijpte gras. De vogel liet zich schitterend zien en liep ook nog even over een klein bruggetje heen en weer. Hierna liep de vogel nog korte tijd over een omgeploegde akker, alvorens geheel onverwachts af te vliegen richting achter ons gelegen rietvelden. Hier werd hij later met enige moeite weer terug gevonden. 

De Purperkoet verbleef hier nog een paar dagen en werd daarna niet meer gezien. Het was de eerste gave Purperkoet voor Nederland. Een week voor 22 december werd er wel een exemplaar bij Alblasserdam ontdekt, maar deze vogel had zeker één gebroken slagpen. Ter afsluiting nog een foto van het internet, die mijn zus mij stuurde, waar ik in het midden sta achter de zittende man met blauwe jeans. 

Al met al was deze Purperkoet op een Hollandse winterdag, en nota bene nog de verjaardag van mijn dochter Mirte ook, een heerlijke afsluiting van dit vogeljaar.