Marokko Koningssteden reis februari 2020 deel 2

Maandagochtend 17 februari vertrekken wij uit Afourer met als eindbestemming voor die dag ........
Marrakech. Deze stad met zijn mysterieuze aantrekkingskracht stond al zo lang op mijn wensenlijst,  dat ik er er enorm naar uitkeek om deze smeltkroes van Arabische, Berberse en zwart-Afrikaanse tradities te leren kennen.
Echter er was wel een probleem. Tegen het eind van ons verblijf in Fès, kreeg ik wat last van mijn darmen. We waren al gewaarschuwd voor het drinkwater in Marokko en waren daar al heel behoedzaam mee omgegaan. Het leidingwater wordt er niet voldoende gefilterd en dat geeft voor westerlingen vaak vervelende darmklachten. We kochten braaf flessen mineraalwater, met welk water wij ook onze tanden poetsten. Ondanks dat had niet alleen ik, maar vrijwel de hele groep in het verloop van de week problemen met zijn/haar darmen. De imodium tabletten waren dan ook erg in trek. Gelukkig had van ons vieren Margriet een aardig voorraadje meegenomen, gelet haar ervaring op exotische bestemmingen.
Maar goed we gingen weer "en route" en maakten een paar korte stops in het mooie bergachtige landschap van de Midden Atlas.

Prachtig uitzicht over het stuwmeer bij Bin-el-Ouidane

Bloeiende amandelboom

Een Kashba in een landschap vol zingende Kuifleeuweriken, met links de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas.

* Een kashba is het verdedigbare deel van de medina. Het gebouw kenmerkt zich door hoge muren. Bijna iedere nederzetting in Marokko heeft haar eigen kashba. Vroeger werd deze gebruikt als woning voor het dorpshoofd.

Tegen het eind van de ochtend kwamen we aan bij de watervallen van Ouzoud. We zouden daar ook de lunch gebruiken in een restaurant, dat bekend stond om zijn heerlijke Tajine gerechten. Een deel van de groep ging met een lokale gids mee naar de voet van de watervallen, terwijl ik er de voorkeur aan gaf om boven te blijven. Via wat trapjes langs souvenirkraampjes en een mooi aangelegde wandelroute langs een rotswand, kwamen we bij het uitzichtpunt. Het zicht op de watervallen en de vallei met de rivier was fraai en.....er waren Berber apen.

De watervallen van Ouzoud

Moeder vlooit haar jong. Vlooien is binnen de groep der Primaten een zeer sociale gebeurtenis.

Opeens verscheen er een Vink bovenop de rotsen. Ik kon niet direct thuis brengen wat, maar er was iets vreemds aan het kleed van de vogel. Ik maakte snel wat foto's en kwam er later op de dag achter dat het hier een Atlasvink betrof. Een (onder)soort met grijze kopzijde, groene mantel en lichtroze onderzijde.

Uitsnede van een Atlasvink.

Op de weg terug naar het restaurant voor de lunch, kocht ik bij deze jongeman een Dromedaris beeldje van zeepsteen. Hij is hier aan het werk met een ingenieuze soort handboor.

De restauranthouder gaf eerst nog wat uitleg over de diverse Tajine gerechten en toonde deze met de nodige trots.

Na de lunch zetten wij dan echt koers richting Marrakech, waar wij einde middag in een mooi grootschalig resort aankwamen net ten oosten van de oude Palmeraie in het NO van de stad.

De palmenoase Palmeraie was ooit de historische kern van Marrakech, maar door verdorring en verstepping van de twee belangrijkste rivieren, die de Palmaraie van water voorzagen, is het nu een bedreigde biotoop. De grondwaterspiegel is er inmiddels gedaald van 15 tot 60 meter en de in de jaren negentig ruim 300.000 dadelpalmen zijn voor het merendeel door watergebrek en ziektes verdord en bezweken. Het vormt een schril contrast met dit vrij luxe resort en de woningen en golfbanen van de Jetset hier in de buurt.

De volgende ochtend is het dan eindelijk zover; we gaan Marrakech nu echt verkennen. Helaas moeten twee dames van ons reisgezelschap wegens hevige diaree klachten op hun kamer blijven.
Gelukkig kan ik mee, hoewel mijn buik ook liever op de kamer was achtergebleven.
Als eerste bezochten wij de Jardin Majorelle, die door Yves Saint Laurent werd gered en volgens de principes van de Arabische tuinarchitectuur is omgetoverd tot een sprookje van licht en kleur, met fonteinen en een grote verscheidenheid aan planten.

Net links naast de grote vaas in het midden kwam een Grauwe Buulbuul drinken. Ik hoorde deze vogels al vrijwel doorlopend roepen, tijd voor de telelens dus.

Grauwe Buulbuul, Jardin Majorelle Marrakech 18-02-2020

Na het bezoek aan deze werkelijk schitterende tuin, gingen we onder leiding van Fathi de oude medina in voor allereerst een bezoek aan een bijzondere apotheek, waar nog veel met natuurlijke kruiden en oliën wordt gewerkt.

Fathi legt uit hoe het proces om te komen tot de bijzondere Arganolie tot stand komt. Daarvoor had de apotheker ons al allerlei kruiden laten zien en ruiken en verteld over de diverse toepassing mogelijkheden.

Na een thee/koffie pauze brengen we een bezoek aan het mooie Palais Bahia. Op weg daarheen passeren we een kleine markt en Allah zei enorm geprezen, want er staat een koopman met o.a. bananen. Mijn buik rommelt nu nog harder, naar ik hoop van enthousiasme. Ik koop er drie en kan de marktlui verleiden tot een kort poseer moment voor een paar snelle foto's.

De markt kooplieden van Marrakech met hun bananen

We komen vervolgens aan bij het Palais Bahia, dat stamt uit het tweede deel van de 19e eeuw en veel herkenbare elementen bevat van de toen geldende Marokkaanse architectuur, zoals de deuren, ramen, het beschilderde houtwerk en de plafonds.

Hierna was het echt tijd voor de lunch, die werd geserveerd in een mooi authentiek Marokkaans restaurant.
Via een heel scala van wentelende trappen, bereikten we het deels overdekte dakterras.
Ik excuseerde mij even bij Niza en een paar andere leden van ons gezelschap. Dit was n.l. een uitgelezen kans om wat Huisgorzen te fotograferen. Fathi had ons al verteld, dat deze vogels zich goed thuis voelen in Marrakech en er op straat al één aangewezen. Ik hoorde ze nu overal roepen en zag ze ook, op de rand van het dak aan de overzijde van de straat. Snel daalde ik een etage af, zodat ik op gelijke hoogte kwam met die dakrand en als een haas mijn groothoek-standaardlens verving door het teleobjectief.

Vrouw Huisgors, Marrakech 18-02-2020

Man Huisgors, Marrakech 18-02-2020

Opeens kwam er een volwassen mannetje Huisgors, een paar meter rechts van mij zitten op de hoek van het dak. Ik moest toen echt heel snel handelen, want dit was een buitenkansje. Er was absoluut geen tijd, om bv de juiste belichting in te stellen. Als hij er maar opstond voor hij wegvloog. Dat lukte wonderwel, zij het dat er thuis nog wel het nodige aan geschaafd zou moeten worden.

Man Huisgors, Marrakech 18-02-2020

Na de lunch toog het hele gezelschap naar "la place", het Djemaa El Fna, door velen beschouwd als het plein der pleinen. Na een eerste kennismaking met het plein, waar het een gezellige drukte was met toeristen, marktlui en de "Marrakechi" zelf, was er een vrij programma voor de rest van de middag. Men kon de souks bezoeken, om daar desgewenst de nodige souvenirs te kopen.
Fathi stelde een rendezvous tijd van 17.00 uur voor bij de bus, maar het merendeel van de groep wilde liever 18.00 uur. Dat was net een brug te ver voor mij en mijn buik. Adriën en Cecile vonden het ook wel mooi geweest, zodat Fathi voor ons drieën een taxi regelde naar het hotel.

Het "plein der pleinen", kloppend hart van de oude medina, het Djemaa El Fna

De taxichauffeur maakte er een dol ritje van door allerlei kruip-door sluip-door straten, achter het spoor langs, tussen een lokale markt door, om uiteindelijk via de Palmeraie bij ons hotel aan te komen. Ik groette het echtpaar, ging een paar uurtjes slapen en voelde me weer een stuk beter toen Niza, Anje en Margriet rond 18.30 uur arriveerden.

Woensdagochtend 19 februari zouden we onze rondreis van een week voltooien met de rit naar Casablanca, alwaar we nog een aantal bezienswaardigheden zouden bezoeken, met de Hassan II moskee als hoogtepunt.

We bezoeken eerst kort de kerk van een kleine Christen gemeenschap, waar een aantal glas-in-lood ramen de blikvanger zijn.

Vervolgens wijst Fathi ons buiten op een muur, waarop de drie belangrijkste voertalen van Marokko op staan: het Arabisch, het Berbers en het Frans. Daarna bezoeken we nog voor de lunch een koninklijk paleis met een indrukwekkende poort.

Na de lunch worden wij afgezet bij het plein aan de kust, waarop de grootste moskee van Afrika is gebouwd, die van Koning Hassan II.

Binnen moeten de schoenen uit en krijgen wij ook hier een locale gids toegewezen. De moskee is van binnen al even indrukwekkend als van buiten.

Een gelovige voor een enorme zuil, welke vol geschreven is met een Arabische tekst.

Een Koran klasje

Een lamp, die me deed denken aan Starwars

Eenmaal buiten maak ik nog een paar opnames, waarna wij met de bus een stukje de boulevard afrijden. We passeren o.a. Rick's café, the place to be, uit de beroemde filmklassieker "Casablanca" met Ingrid Bergman en Humphrey Bogart. We maken nog een korte stop, waarbij Fathi het een en ander vertelt over de historie van de stad.

Opvallend veel Arabische vrouwen bezoeken het plein en fotograferen elkaar voor de moskee.

Margriet legt aan Niza en Anje uit, dat de reis er nu toch echt opzit. Ze kunnen het nauwelijks geloven, zo snel vloog de week voorbij.

Zo midden in februari is het echt nog te fris aan het strand voor de badgasten.

Mooi paneel aan de boulevard, met de paus omringd door de koninklijke familie.

Eenmaal terug in ons hotel, was er nog wat vrije tijd voor het avondeten. Niza en ik gingen nog even de wijk verkennen. Bij een kleine bakkerswinkel kocht ik wat broodjes en een heerlijke plak cake, waarna we voor Niza op zoek gingen naar sokken. Die vonden we zowaar in een soort habbekrats winkel: voor de prijs van maar liefst 1 euro en dan nog twee paar ook.

Sinaasappel verkoper.

De volgende ochtend maakten wij ons klaar voor het vertrek naar het vliegveld. Ik maakte nog snel een foto van een wandschildering in de lobby, waarna wij voor de laatste keer de bus in gingen.

De avond er voor hadden we met elkaar geld in gezameld voor onze chauffeur Mourzine en voor Fathi onze reisleider. Namens de hele groep bedankte ik Fathi toen, voor al datgene wat hij met zo veel passie en vaak ook de nodige humor had verteld over het land waar hij zo trots op is, waarna Emily hem de enveloppe met geld overhandigde.
In de bus deden Emily en ik dit nog eens over, maar dan voor onze prima chauffeur Mourzine, die ons op kundige wijze rustig en veilig door dit deel van Marokko had gereden. Beide mannen bedankten ons en gaven Emily nog een gemoedelijke afscheidsknuffel.

Emily met Fathi

* Wat ik nog even met jullie wil delen, is het volgende. Ik heb aan beide blog's over deze reis gewerkt ten tijde van de huidige Corona-crisis. Een tijd waarin niets meer lijkt, zoals het was. Ten tijde van ons verblijf in  Marokko, maar met name op de luchthavens van Schiphol en Casablanca, kon je al merken dat er wat meer afstand werd gehouden en er wat meer gelet werd op de persoonlijke hygiëne. De uitbraak van het virus in Azië, nam toen al steeds grotere vormen aan.

Nog maar nauwelijks terug in Nederland (wat een paar weken later al niet meer mogelijk bleek, gelet de moeizame politieke relatie tussen Marokko en Nederland), was het al snel geen handen meer geven, maar een elleboogje en belandden we korte tijd later in een heuse "intelligent lockdown".
Nu medio mei 2020, lijken bepaalde delen van de wereld, waaronder Europa zich heel voorzichtig te herstellen van deze mega-crisis. We zijn nog tamelijk onwennig, op weg naar een samenleving, waarin "het nieuwe normaal" richtinggevend zal zijn. Ik hoop daarbij van harte, dat we op een meer verantwoordde wijze dan vandaag de dag, kunnen blijven reizen, om andere mensen en hun culturen te blijven ontmoeten.