Fuerteventura deel 2

Zaterdagochtend 28 september besloot ik, dat het nu toch echt tijd werd, voor een bezoek aan het Molinos reservoir. Het is beroemd onder vogelaars, omdat het het enige permanente vers water gebied is op het eiland. Het heeft daardoor een enorme aantrekkingskracht op vogels, zoals eenden, reigers en steltlopers. Tevens biedt de omgeving kans op al de bekende steppevogels van Fuerteventura.

Embalse de los Molinos ten westen van Tefia, met achterin de oude stuwdam.

Steltkluten bij het stuwmeer

Zingende Woestijnvink op het hekwerk van de stuwdam, bij vol tegenlicht.

Hop beneden op de rechteroever van het stuwmeer.

Vrouwtje van de Canarische Roodborsttapuit

Koppel Woestijnvinken

Bij de Embalse was het zo vroeg in de ochtend heerlijk rustig. Er waren geen andere vogelaars en met twee stel Spaanse toeristen, die kort de stuwdam bezochten, was ik feitelijk de enige aanwezige op die zaterdagochtend. Heerlijk vind ik dat, zo in je eentje een beetje struinen, boven langs de oevers van het meer en over de aangrenzende steenvlakten.
Van de steppevogels, zoals Zwartbuik Zandhoeders, Renvogels en Kraagtrappen, was echter geen spoor te bekennen. Plotseling hoorde ik het geluid van een krijsende valk en ja warempel daar vloog iets voor de rotswand langs, aan de overkant van de Barranco nog voor de stuwdam. Even later maakte de vogel hoogte en kon ik hem goed in mijn kijker krijgen toen hij scherp afstak tegen de blauwe lucht: Barbarijse Valk! Dit moest een Barbarijse Valk zijn, dat kon bijna niet anders.

Kort hierna verscheen een tweede vogel. Beide vogels speelden een paar keer met elkaar tijdens de vlucht, het leken mij jonge vogels. De verticale streping op de borst was daarvoor de belangrijkste aanwijzing. Verder in vergelijking met Slechtvalk, het wat kleinere formaat, de lichtere kop, voorhoofd, achterhoofd en rossig geelbruine wenkbrauwstreep. De smallere baardstreep is eveneens kenmerkend en keel/bovenborst plus "broek"/anaalstreek zijn bijna ongetekend beigewit, zoals op onderstaande foto is te zien. 

Barbarijse Valk, Embalse de Molinos, 28-09-2019

Eenmaal terug bij Casa de Nico, bleek er in de tuin sprake te zijn van een ware vlinderexplosie, waar onze Grauwe Vliegenvanger wel raad mee wist.

De Canary Red Admiral op de lavasteentjes in de tuin.

Grauwe Vliegenvanger met vlinder: ongeveer 1 op de 5 aanvalsvluchten was raak, dit tot afgrijzen van de dames.

De vele geiten op het eiland vormen een serieuze bedreiging voor het kwetsbare ecosysteem

Voor zondag stond er een dagtocht naar het zuidelijk gelegen Morro Jable op het programma.
Eerst brachten we nog een kort bezoek aan de tuinen bij de dierentuin van la Lajita, voordat wij doorreden naar Costa Calma en Morro Jable.

Monarch vlinders bij Oasis park in la Lajita, 29-09-2019

Aan de overzijde van de doorgaande weg, net buiten de dierentuin, was een soort Dromedaris station.
De dieren lagen in een rij achter elkaar te wachten op de volgende groep toeristen: de vele kettingen, riemen, kapjes en daarbij de wat doffe blik van de Dromedarissen, maakten op mij een treurige indruk.

We reden door Costa Calma en arriveerden rond het middaguur in Morro Jable, waar we de lunch gebruikten op de Plaza Major en een korte wandeling door het stadje maakten. Twee Hoppen rusten even in een stadspark en Koereigertjes waren op zoek naar voedsel langs de doorgaande weg.

Beeld van een visser in Morro Jable

Beelden groep op een rotonde bij het uitrijden van Morro Jable

Einde middag vonden we een mooi strand tussen Morro Jable en Costa Calma, wat deels uit woestijnzand en deels uit lava bestond. De lavamuurtjes in de vorm van een halve maan, boden wat beschutting tegen de wind. De lavablokken waren prima te gebruiken om je kleren onder te leggen en even een verkoelende duik in de Atlantische Oceaan te nemen. Het was een zeer welkome afkoeling.

Eenmaal weer in terug in ons Casa de Nico, liet ik de dames weten, dat ik de volgende ochtend weer bij dageraad zou vertrekken richting Tindaya en la Oliva, voor een ultieme poging een Kraagtrap en/of een Renvogel te vinden. De tijd begon namelijk te dringen, omdat we overmorgen alweer huiswaarts zouden vliegen. Kort voor donker maakte ik met kijker en camera nog een rondje rondom het huis, want je weet maar nooit. Zie ik net buiten de omheining een heuse Griel staan!

Die maandagochtend gokte ik op de steenvlakten ten NW van la Oliva. Behalve een Hop en wat Woestijnvinkjes, was het opmerkelijk rustig. Ik besloot om alvast wat richting ons vakantiehuis te rijden en nog een uurtje uit te trekken voor de vlakten ten westen van Tindaya.
Ik kende die route deels van onze trip naar El Cotillo en nam de half vergane asfalt weg, met de vele gaten. Een Raaf zat niet ver van de weg op de uitkijk.

Raaf bij Tindaya, het betreft de ondersoort C.c. Tingitanus, 30-09-2019

Kort hierna nam ik de afslag naar de onverharde weg richting de Barranco en El Cotillo. Ik wist, dat ik een onverharde weg naar rechts zou kruisen, die terug zou moeten lopen naar het ZO en dus weer in Tindaya moest uitkomen. Ik vond de kruising, sloeg rechts af en reed nog maar net op deze weg, of ik zag rechts bij een struik een Houbara staan: Halleluja, een Westelijke Kraagtrap, eindelijk dan! De vogel bleef gelukkig rustig ter plaatse, zodat ik met wat klauterwerk en het nodige gestress, hangend over de duo-passagierstoel heen, wat foto's kon maken. De laatste foto, toont nog net het oog door de vegetatie heen. Ik had hem dus ook zo maar kunnen missen, als hij daar achter aan het foerageren was geweest.

Westelijke Kraagtrap, Tindaya Fuerteventura 30-09-2019



Einde middag blijkt opeens de Griel van de avond er voor nog aanwezig, op het omliggende terrein rondom ons vakantiehuis. Nu echter een stuk dichter bij en dus schitterend te zien.

Dinsdagochtend 1 oktober, de dag van ons vertrek, hoorde ik weer het mannetje Brilgrasmus. Snel mijn fotospullen gepakt en er op af. Warempel hij zat even op de grond, het was dus nu of nooit. Er was nog weinig licht, de iso moest dus omhoog en ik moest heel snel handelen. Maar goed hij staat er op.

Al een paar keer eerder had ik het geluid van de Woestijnvinkjes "Trumpeterfinch" rondom casa de Nico gehoord en nu zaten ze daar op het hekwerk in de ochtend zon.

Na de koffie gingen we naar de omgeving van Tefia, waar Annemiek en Marijk het eco-museum bezochten en ik nog even snel de vlakten tussen Tefia en Puerto de los Molinos afspeurde naar voornamelijk Renvogels en Kraagtrappen, echter zonder resultaat.

Een door de tijd aangetast waarschuwingsbord over de kwetsbare natuur en vogelsoorten in dit gebied.

De kust bij Puerto de los Molinos

Halverwege de middag pakten we de auto in, verlieten Casa de Nico en gingen nog voor een paar uur naar Puerto del Rosario, vanwaaruit wij zo bij de luchthaven zouden zijn, voor onze retour vlucht naar Amsterdam van 21.00 uur die avond.
De dames gingen rustig wat zitten tekenen bij de haven. Wat vogels betreft was het hier denada, niente, niets. Opmerkelijk was wel deze man, die met een muziek afspelende smartphone, balancerend op zijn schouder, de havenpier in straf tempo diverse keren op en neer wandelde.

Zo langzaam aan verplaatsten wij ons richting luchthaven, reden nog een ommetje en leverden de auto iets na 18.30 uur in bij het verhuur station. Eenmaal op de luchthaven, dronken we nog even een watertje, om daarna op weg te gaan naar de vertrekhal. Op het scherm zagen we bij ons vluchtnummer, dat de passagiers al aan naar het toestel gingen. De balie voor de koffers bleek al gesloten. Paniek alom, hoe kon dat nu??? Was de vertrektijd gewijzigd??, of....Na een kort onderhoud bij de nog enig open zijnde informatie balie, ging er langzaam aan een lampje branden. Zeker toen de dame zei, dat Transavia altijd om 19.00 uur 's avonds vertrok en nooit om 21.00 uur. Ofwel, wij hadden met mij voorop, ons gruwelijk in de vertrektijd vergist.

Goed wat nu te doen. Ik vond een noodnummer van Transavia, boekte voor ons de eerste vlucht naar Amsterdam, op donderdag 3 oktober om 19.00 uur. Daarna stuurde ik Gonzalo een App, met de vraag of Casa de Hugo nog vrij was voor twee nachten. We hadden geluk, er kwamen pas vrijdag nieuwe gasten. Het geld konden we op de eettafel neerleggen bij vertrek. Daarna weer een auto gehuurd voor twee dagen en een half uur later, betraden we weer onze vakantie woning.

De volgende ochtend zaten we, alsof er niets gebeurd was, weer heerlijk op het terras terwijl de zon weer volop scheen en de vlinders op zoek gingen naar nectar.

Cactus met vruchten in de aangrenzende tuin.

Annemiek en Marijk wilden graag nog een keer het mooi gelegen plaatsje Betancuria bezoeken, met als voornaamste doel het oude kerkje van binnen te bekijken. Bij een eerder bezoek was het kerkje namelijk gesloten. Welnu we hadden geluk, het kerkje bleek open en was een bezoek meer dan waard.

In en rondom het dorpje ook nu weer heel veel vlinders.

Einde middag reed ik niet ver van Casa de Nico, nog even kort over de Ruta de Queso. Wie weet viel er nog iets bijzonders te ontdekken. Terwijl ik langzaam over de dorre steenvlakte reed, zag ik tegen het eind van de route plotseling een kleine wel, of bron met diverse vogels er bij. Eindelijk een drink-/badplaats voor vogels, pal naast de onverharde weg. Voorzichtig de auto wat in positie gemanoeuvreerd, de rijstzak op de rand van het portier, camera er op en dan maar zien wat er voor de lens kwam.

Kleine Kortteenleeuwerikken, Ruta de Queso 02-10-2019

Kleine Kortteenleeuwrik op de rug gezien.

Woestijnvinkjes komen drinken.

Helaas was ik net een fractie te laat, om een mooi diep blauw gekleurde Rotsduif bij de bron vast te leggen. Toch een fijne afsluiting van deze eerste extra vakantiedag, met Kleine Kortteenleeuwerik als nieuwe soort.
De volgende ochtend, de dag van ons definitieve vertrek van Fuerteventura naar Nederland, besloot ik nog eenmaal heel vroeg te gaan vogelen bij het Embalse de los Molinos.
De weg kon ik bijna dromen. Kort voor Tefia ging ik in noordwestelijke richting de 221 op richting de afslag naar het stuwmeer van los Molinos. Eenmaal westwaarts rijdend, passeerde ik eerst een niet al te gastvrije geitenboerderij (borden met privé terrein) aan mijn linkerhand, waarna ik de onverharde weg naar rechts nam, om even bij de andere boerderij te kijken.
Er liepen nogal wat Casarca's over de steenvlakte en even later, trok de vriendelijk groetende jonge boer, met een kudde schapen het berglandschap in.

Ik had de auto inmiddels gekeerd en reed langzaam weer terug naar de asfaltweg voor de afslag naar los Molinos, toen ik links in het ochtendlicht een Westelijke Kraagtrap mijn richting op zag komen.
Zo dan, dat was boffen, maar vooral rustig blijven nu en de zaak niet verknallen.

Snel maakte ik een eerste serie foto's, om daarna heel behoedzaam de auto wat beter in positie te brengen ten opzichte van de vogel en het tegenlicht. Ik reed een kort stukje achteruit en zette toen de motor uit. De Houbara kwam rustig mijn kant op. Hij was schitterend te zien en het licht was prima.
De bovenste foto is niet gecropt en nog maar op 280 mm zoom genomen bij iso 400, met een sluitertijd van een paar honderdsten, omdat de vogel rustig liep en af en toe stil stond.

De Kraagtrap kijkt mij even doordringend aan, maar vindt het wel vertrouwd en gaat foerageren.

Westelijke Kraagtrap in de omgeving van Finca de las Parcelas ten westen van Tefia, 03-10-2019

De Houbara Bustard verwijderde zich langzaam en ik vervolgde mijn weg naar het Molinos reservoir.
Ik nam de afslag naar links en reed rustig de onverharde weg op, die je na een paar kilometer uiteindelijk bij de stuwdam brengt. Halverwege maakte ik twee stops, om de steenvlakten aan mijn linkerzijde (rechts liep de barranco naar het stuwmeer) af te speuren met mijn kijker. De eerste leverde niets op, de tweede keer stopte ik op een wat hoger gelegen punt. Ik pakte de kijker en kon mijn ogen niet geloven: RENVOGELS! Heilige moeder Maria, twee Renvogels, ongelofelijk maar waar. Wat een feest, eindelijk Renvogels. Voor mij echt een droomsoort, omdat ik ze al lange tijd heel graag een keer wilde zien. Dan gebeurt dat op de laatste ochtend van de twee extra vakantiedagen, wat een mirakel.

Renvogels vrijwel opgaand in de steenvlakte.

Renvogels bij Embalse de los Molinos, Fuerteventura, 03-10-2019

Eenmaal bij de stuwdam parkeerde ik de auto en ging nog even een stuk wandelen over de steenpaden langs de rand van het in de diepte gelegen stuwmeer. Ik ontmoete er Pablo een Spaanse vogelaar van Tenerife, die hier een paar dagen met vakantie was samen met zijn vriendin.
Pablo probeerde voor mij nog Zwartbuikzandhoenders te vinden, maar de Cabra's, ofwel geiten waar zij vaak bij in de buurt foerageerden, liepen te dicht bij de Finca. Wel waren er weer veel Casarca's en Steltkluten, als ook een Hop.

Pablo speurend naar vogels door zijn kijker.

Casarca's in vlucht

Steltkluten bij Embalse de los Molinos

Weg vliegende Aasgier, ook hier betreft het weer een endemische ondersoort van de Canarische eilanden.

Met nog een laatste blik op Casa de Hugo, vertrekken we tegen het einde van de ochtend al naar de kust, gebruiken een heerlijke lunch bij las Salinas del Carmen, genieten nog van de zon en het uitzicht over de oceaan en zijn nu wel ruim op tijd op de luchthaven.