Zuid Afrika deel 10, via Hermanus naar Kaapstad

Na een heerlijk ontbijt, namen wij afscheid van Paul, Adri en Chris, hun dankend voor alle goede zorgen en enorme gastvrijheid. Adri had logies voor ons geregeld bij het hotel van Christina in Bloubergstrand, dat aan de noordzijde van de stad lag.
Paul had echter nadrukkelijk een stop bij Hermanus geadviseerd, daar dat een van de beste plekken was, om walvissen dichtbij de kust te zien. We moesten daarvoor, na driekwart van de afstand te hebben afgelegd, van de vaste route via de N2, afslaan richting Stanford en vandaar verder richting Hermanus.

Onderweg stopten we nog een keer voorbij Riversdale bij een leuke uitspanning. Al snel zag ik een koppeltje kieviten, die ik nog niet eerder had gezien, op een naburig graslandje foerageren.

Crowned Lapwing/Kroonkiewiet, Riversdale 15-10-2017

Even later konden wij nog een nieuwe soort bijschrijven: op een aanpalend hekwerk zaten n.l. twee Pied Starlings.

Pied Starling/Witgatspreeu, Riversdale 15-10-2017

We vervolgden onze weg via de N2, die deel uit maakt van de prachtige Garden Route, waarbij wij een aantal struisvogel-farms passeerden.
Vanuit de auto kon ik met mijn Iphone onderstaande foto maken, terwijl Marian reed.

Eenmaal van de hoofdweg af richting Stanford en Hermanus, werd het landschap er alleen maar mooier op. Ver weg zag ik een paar opvallende vogels lopen, wat vrij grote ganzen bleken te zijn.

Spur-Winged Goose/Wildemakou, Rietpoel 15-10-2017

Een kwartier later was het ter hoogte van Oukraal echt raak: links van de weg liep een groepje Blue Cranes! Ter verhoging van de feestvreugde gingen ze nog dansen ook. Prachtig om te zien hoe deze vogels als het ware een korte balletvoorstelling gaven.

Blue Crane/Bloukraanvoël, Oukraal 15-10-2017

Niet lang hierna kwamen we door Stanford en reden vervolgens Hermanus binnen. Bij het tweede bordje met "whale watching" stuurden we de auto's een smal weggetje in en kwamen bij een kleine parkeerplaats tussen de rotsen, waar nog een aantal auto's stonden. Er was een mooi informatiepaneel, maar van de walvissen zelf, nog geen spoor.

Dennis loopt behoedzaam terug naar de auto's; hier zijn de walvissen dus niet, maar waar dan wel?

Southern Right informatiepaneel

We rijden vervolgens de kleine boulevard van Hermanus op en als we de bocht omdraaien langs de zeezijde, weten we niet wat we zien: allemaal toeristen met camera's op de rotsen en ....WALVISSEN! Iedereen wilde zo snel mogelijk de auto's uit, maar die stonden nog nauwelijks geparkeerd. Na wat gemanoeuvreer, stonden de auto's langs de kant en konden we naar beneden, om deze imposante dieren van dichtbij te zien.

Southern Right/Zuidkaper, Hermanus 15-10-2017

De Zuidkaper is een grote walvis met brede borstvinnen en een grote, brede kop, die een kwart van zijn lichaam beslaat. Op de kop heeft de zuidkaper voor ieder individu unieke huidwoekeringen, aangroeisels, waarop zeepokken groeien. De rugvin ontbreekt. De borstvinnen zijn kort en breed.
De zuidkaper wordt minstens 14 meter lang en ongeveer 6 ton zwaar. Vrouwtjes kunnen wel 16,4 meter lang worden.
Hij komt enkel voor in de gematigde en koele zeeën van het Zuidelijk Halfrond.
*bron, Wikipedia

Het was een geweldig mooi schouwspel, wat de walvissen ons lieten zien. Je bleef er als het ware gebiologeerd naar staan kijken. Dan weer kwam er een deel van een staartvin boven, dan weer zag je een blow, dan een moeder met kalf zo leek het, dan weer twee volwassen dieren dicht bij elkaar.

Bij het ademhalen heft de zuidkaper zijn kop hoog boven water uit. Als hij weer onderduikt blaast hij eerst een typische V-vormige spuitnevel uit, verdwijnt zijn kop onder water en is de gladde en brede rug te zien. Hij vertoont soms een opmerkelijk gedrag , "zeilen" genaamd. Hierbij steekt het dier zijn brede staartvin voor langere tijd verticaal uit het water in de wind. Men neemt aan, dat dit een vorm van spel is. De zuidkaper communiceert, anders dan de meeste andere walvissen, meer met lichamelijk contact dan met geluid.
*bron, Wikipedia

Deze foto laat het zogenaamde "zeilen" met de staartvin zien

Geen idee wat hier onder water gebeurt, maar het ziet er wat ingewikkeld uit met die drie vinnen

Op bovenstaande foto is een borstvin zichtbaar

Zo langzaam aan werd het tijd om door te reizen naar Kaapstad en dus liepen we terug naar de auto's.
Net toen we ons omdraaiden, kwam er een prachtige staart boven het water uit. Nou die had niemand van ons dus op de foto. Dat was even jammer, maar niet getreurd, want ik had in het restaurant bij Plettenbergbaai een foto gemaakt van een schilderij dat daar hangt.

Onze hele ploeg wilde ook wel een keer een pauze voor een sanitaire stop en een drankje.
Dat werd lastig, omdat in Hermanus werkelijk alle restaurantjes dicht waren op zondag. Noodgedwongen konden we uiteindelijk bij een benzine-station de zo nodige plaspauze inlassen.
Met nog wat flesjes water aan boord vervolgden wij onze weg naar Kaapstad.
Uiteindelijk arriveerden wij pas begin van de avond, in het donker, bij onze bestemming aan Bloubergstrand. Gastvrouw Christina heette ons hartelijk welkom, wees ons onze kamers en regelde een reservering voor het avondeten in het naburige restaurant "Ons Huisie".

We wisten dat het hotel direct aan het strand lag en konden de golven op de rotsen horen beuken. Hoe het er buiten verder uitzag, zouden we de volgende morgen wel zien.
Wel dat zag er dus zo uit; een niet al te breed strand, dan de rotsen en de Atlantische Oceaan en daarna.... de Tafelberg, reikend tot aan de wolken.

We besloten om op onze eerste dag in Kaapstad, de stad te gaan verkennen en begonnen met een bezoek aan Waterfront. Het ligt aan de zuidkant van de Tafelbaai en heeft een levendig uitgaanscentrum met veel winkeltjes en restaurants.

Marian, Marijke, Annemiek en ik maakten hierna een stadstour met een Britse dubbeldekker, om zo een beter beeld en overzicht van de stad te krijgen.

Standbeeld van Bartalomeus Dias, die de zeeroute naar India ontsloot, door Kaap de Goede Hoop te ronden in 1488

Dias rondde de Kaap echter zonder dat hij dat wist. Zijn schepen kwamen na het passeren van Namibië in steeds zwaarder weer terecht en hij moest zijn koers telkens verleggen, waardoor hij ver zuidwaarts de Kaap uiteindelijk rondde en in Mosselbaai eindelijk weer land ontdekte.
Het was echter Jan van Riebeeck, die op 6 april 1652 als eerste aan land ging bij Kaap de Goede Hoop, om er een verversingsstation voor de VOC op te zetten.

De bus zwoegde steeds verder omhoog, via een aantal steile straten, om uiteindelijk een korte stop te maken onderaan de Tafelberg. Het uitzicht over de stad was hier prachtig, maar de temperatuur niet echt aangenaam vanwege de lage bewolking en een pittig windje. Annemiek kocht snel een sjaal bij een kraampje naast het kabelbaan-station, om wat bescherming te hebben tegen de frisse wind.

Kaapstad met midden links de kustweg naar Bloubergstrand.

We troffen Mirte en Dennis een tijdje later weer bij Waterfront en kregen vervolgens te maken met het Kaapse spitsuur. Bizar beeld vormde een pickup truck waar in totaal wel 12-14 werklieden in zaten. Bij iedere kruising sprongen er wel een paar door het achterraam uit de auto, op weg naar huis.

De bewuste truck met wel 12-14 passagiers

Voor de dag hierna stond het schiereiland van Kaap de Goede Hoop op de agenda, met Muisenberg, de Pinguīns bij Bolders Beach en natuurlijk de Kaap zelf. Het weer beloofde geleidelijk wat beter te worden.