Zuid Afrika deel 7, Port Elisabeth en Addo Elephant National Park

De 10e oktober 2017 staat voor altijd in mijn geheugen gebrand.
Wij stonden om 4.00 uur op, vanwege de vroege ochtendvlucht van Durban naar Port Elisabeth (P.E.). We hadden een locale vlucht met British Airways-Kalula Flight om 7.45 uur vanaf King Shaka Airport. Twee uur van te voren moesten we inchecken en daarvoor nog de auto's aftanken en inleveren. Rond 5.00 uur stond het hele spul buiten en wierp Annemiek nog een laatste blik over een kalme Indische Oceaan.

Het inleveren van de auto's en inchecken verliep zonder problemen en we vertrokken nagenoeg op tijd. Eindelijk zou ik dan na heel veel jaren neef Hans weer eens zien. Hans zou ons in de aankomsthal opwachten in een knal oranje trainingsjack, wat nog een aandenken was aan het WK voetbal van 2010, zodat wij hem zeker moesten herkennen.

Het toestel begon hoogte te maken, maar ondervond steeds meer hinder van turbulentie. Op een gegeven moment was de crew vermoedelijk gaan zitten, want het signaal -riemen vast- was verschenen. Vanaf dat moment werd het menens; het toestel ging als een stuiterbal op en neer en wel op zo'n manier, dat ik na een paar minuten dacht "Nou dit is het dan, die kist flikkert zo neer en ik zie neef Hans nooit meer." Dennis probeerde Mirte te kalmeren, Annemiek en Marijke keken strak voor zich uit en Marian zei herhaaldelijk "Waarom zegt ie nou niets, waarom zegt ie nou niets!" De gezagvoerder zei echter niets en de crew hield zich ook stil. Het toestel werd nog steeds tientallen meters op en neer gesmeten terwijl het alsmaar hoogte probeerde te maken. Achter ons kreeg een Duitse familie van de stress een hysterische lachaanval, waarbij ze net deden of ze in de achtbaan van de kermis zaten.

Eindelijk zag ik opeens wat blauwe lucht verschijnen en werden de bewegingen van het vliegtuig wat minder heftig. Eenmaal boven de wolken stabiliseerde het toestel daarna vrij snel. Iedereen keek elkaar enorm opgelucht aan en kwam weer wat bij zijn positieven.
De daling verliep Goddank een stuk rustiger en iets voor 9.00 uur zette de gezagvoerder het toestel veilig aan de grond.
's Avonds hoorden wij van June, de partner van Hans, dat een hevige "Supercell Thunderstorm" via de provincie Gauteng in het noorden, en KwazuluNatal naar Durban aan de oostkust was getrokken.
Uit krantenberichten, die onze gastvrouw van het Guesthouse, Christine, ons daags erna aan het ontbijt liet zien, bleek overduidelijk dat wij aan twee rampen waren ontsnapt.

De Thunderstorm trof Durban iets na 9.00 uur die ochtend en veroorzaakte in no time een zondvloed aan water. De foto hieronder toont de N2 in de buurt van het vliegveld.
Onze vlucht mocht dus kennelijk van de verkeerstoren nog net, zo kort voor die naderende hevige storm vertrekken.

Maar goed, wij die met de schrik vrij waren gekomen, hadden op zeker een paar beschermengel's gehad en konden nu uitkijken naar de man in het oranje jack. Waarachtig daar stond Hans, als een oranjebaken van welkom en veiligheid na deze horror-vlucht.

Deze foto is gemaakt bij Hans thuis en al eerder via de Family App-groep aan ons getoond.
Zoals in een vorig blog in een kort memoriam reeds vermeld, overleed Hans plotseling op de 14e maart van dit jaar.

Nadat Hans ons had verwelkomd in Port Elisabeth en wij de nieuwe huurauto's hadden opgehaald, reed hij met ons naar een Pinguïn Rescue Center aan de rand van de stad.
Wij werden daar rondgeleid door Keith, een vrijwilliger, die met passie vertelde over de opvang en verzorging van de pinguïns en andere zeevogels.

Keith met een African Penguin/Brilpikkewyn, Port Elisabeth 10-10-2017

White-Breasted Cormorant/Witborsduiker en Cape Gannet's/Witmalgas, P.E. 10-10-2017

Soft-Plumaged Petrel/Donsveerstormvoël, een relatief kleine stormvogel van sub-Antarctische eilanden

Hans nam ons vervolgens mee naar een centraal gelegen punt van de stad, niet al te ver van de kust en de haven. Er stond een mooi monument, dat Nelson Mandela uitbeeldde met een hele keten van kinderen en volwassenen.

Vuurtoren met daarachter de haven van Port Elisabeth

Hans vertelde o.a., dat de haven binnen afzienbare tijd een enorme verandering zou ondergaan, waarbij ook rekening werd gehouden met recreatie en natuurontwikkeling.
Port Elisabeth is de stad waar mijn tante Truus met haar gezin het grootste deel van haar leven heeft gewoond. Hans, Paul en hun zussen zijn er opgegroeid. Mijn moeder las Marian en mij vroeger altijd de brieven voor van mijn tante. Port Elisabeth leek mij dan altijd zo ontzettend ver weg, maar nu was ik er dan eindelijk zelf.

Hans stelde voor om wat verderop te gaan lunchen bij een restaurant, waar hij wel meer kwam.
Hierna moest hij 's middags voor een paar uur even weg, maar legde ons uit hoe wij bij ons B&B moesten komen, gaf ons nog een tip voor bezoek aan een nabijgelegen Nature-Reserve en nodigde ons uit voor een diner die avond in een restaurant aan de boulevard. Daar zouden wij ook kennis maken met Hans zijn partner June.

Het natuurreservaat bestond uit een soort landtong, met zandstrand, lagunes, rotsen en een vuurtoren.
Marian en ik besloten naar de dode walvis, een Bultrug, te lopen waar Hans al over had gesproken.
Daarbij letten wij uiteraard ook op de zeevogels. Al vrijwel direct zagen we een groepje badderende sterns met gele snavels.

Swift Terns/Geelbeksterretjie met Sandwich Terns/Grootsterretjie, P.E. 10-10-2017

Swift Terns met mogelijke Arctic, of Antarctic Tern, P.E. 10-10-2017

Al vrij snel kregen wij de gestrande Bultrug in het vizier. Een paar meeuwen waren al bezig met happen te nemen uit de speklaag van het kadaver.

Kelp Gull's/Kelpmeeu, P.E. Nature Reserve 10-10-2017

Marian doet wat bodem onderzoek.

We konden de Bultrug vrij dicht naderen, daar de lucht van rottend vlees enorm meeviel. Hoogst waarschijnlijk lag het dier er nog niet zo lang.

Marian had gelukkig net op tijd in de gaten, dat het opeens vloed werd. We moesten nog echt even tempo maken, om niet al te natte schoenen te krijgen.

Eenmaal weer op droge zandgrond, kwam er opeens een Grijskopmeeuw in beeld. Werkelijk een prachtige meeuw, met die contrasterende kleuren van grijs, wit en zwart.

Grey-Headed Gull/Gryskopmeeu, P.E. Nature Reserve 10-10-2017

Dan opeens zie je een bekend strandlopertje, waarvan wij er tientallen tegelijk langs de vloedlijn zien dribbelen tijdens de trektijd, op weg naar het zuiden. Het drienteen-strandlopertje is een lange afstandstrekker. Wel apart om ze hier te zien, zo ver van broedgebieden in het hoge noorden.

Sanderling/Drietoonstrandloper, P.E.Nature Reserve 10-10-2017

Sanderling first summer

De Afrikaanse Scholekster heeft een geheel zwart kleed, wat een prachtig contrast geeft met de rode ogen, snavel en poten.

African Oystercatchers/Swarttobie met op de achtergrond onze nationale vogel, de Grutto Black-Tailed Godwit/Swartstertgriet

Na een gezellig diner aan de boulevard, waarbij wij ook kennis maakten met June, kwam Hans ons de volgende ochtend bij het Abbelone guesthouse ophalen, samen met zijn jeugdvriend Peter. Voor die dag stond het Addo Elephant Park op het programma.
Marian en ik reden met Hans en Peter mee in Hans zijn "old truckie" en de anderen reden in een van onze huurauto's.
Al vrij snel zagen we een roofvogel, half verscholen tussen het gebladerte. Het bleek het Afrikaanse familielid van onze Sperwer te zijn. Een van de opvallendste verschillen met onze Sperwer is de gele oogring.

Little Sparrowhawk/Kleinsperwer, Addo Elephant Park 11-10-2017

Addo Elephant Park ligt heel dicht tegen de Indische Oceaan aan en biedt waarschijnlijk daardoor, een veel groenere aanblik dan Kruger National Park.
Al rondrijdend zagen we met name heel veel zoogdieren, maar opvallend weinig vogels.

Eland; een totaal ander dier dan onze Scandinavische Eland. Meer een zwaar gebouwde antilope met relatief korte horens, die een beetje aan een apart rund doet denken.

Lierantilope

Landschildpad, afmeting ongeveer 25cm

Common Fiscal/Fiskaallaksman, Addo E.P. 11-10-2017

Deze Klauwier, op de bovenste foto een vrouwtje (let op de kastanjekleurige flank) met jong, heeft als bijnaam "jackie hangman", vanwege het opprikken van prooien in doornstruiken.

Prooi-overdracht van man aan vrouw

Na een tip van andere bezoekers over olifanten reden wij zo snel als kon naar de bewuste plek.
Daar waren ze dan eindelijk, een hele groep olifanten met..... een peuter olifantje. Werkelijk een prachtig gezicht, al die kolossen met dat kleintje bij een drinkplaats.
Kort hierna trokken ze tussen de auto's door de weg over naar een hellingbos aan de overzijde, waar ze begonnen te eten van de bladeren en twijgen.

Een al wat ouder kadaver van een Kaapse buffel

Op een gegeven moment stopte Hans de auto, omdat midden op de weg een paar Mestkevers een show aan het opvoeren waren.

Kort hierna beleefden we een spannend moment met een olifant stier, die duidelijk geen goed humeur had. Hij begon steeds meer met zijn oren te flapperen terwijl hij de weg naderde.
Het leek verstandiger om snel op te trekken en zo een mogelijke confrontatie te vermijden.

Peter en Hans wisten een prima picknickplek iets verderop. De picknick banken stonden in een wijde cirkel, afgeschermd door struiken en met een overkapping tegen de zon.
We kregen daar bezoek van een grappig muisje, met een soort "ground-squarrel" tekening en twee vreemde vogels.

Sombre Greenbul/Gewone Willie, Addo E.P. 11-10-2017

Southern Boubou/Suidelike Waterfiskaal, Addo E.P. 11-10-2017

Hans, Peter en Dennis at the picknick place

Eenmaal weer op weg, passeerden we een drinkplaats, die nog niet helemaal droog lag en waar rood-zwarte wevervogels een kleine kolonie hadden.
Een groepje waterschildpadden probeerde de kant op te klimmen voor een zonnebad.

Southern Red Bishop/Rooivink, Addo E.P. 11-10-2017

Stuk van de schedel en kaak van een olifant

Halverwege de middag verlieten wij het park en reden weer op Port Elisabeth aan. Hans zijn auto begon echter steeds meer kuren te vertonen en toen er in de stad zelf op een gegeven moment rook onder de motorkap vandaan kwam, moesten wij echt stoppen. Na het openen van de motorkap bleek, dat met name de dynamo riem totaal was doorgebrand.

We konden aan Hans en Peter wel merken, dat het niet bepaald een ideale wijk was om te stoppen.
Hans vond met enige moeite het nummer van de garage en Dennis, Mirte, Annemiek en Marijke namen alvast de fototassen van Marian en mij mee naar onze B&B en Dennis en Mirte zouden dan Marian en mij komen halen. Hans en Peter konden dan met de garage-truck meerijden naar de garage, waar June hun vanuit haar werk kon ophalen.

De man van de garage was na een eerste inspectie klaar om de auto en beide mannen mee te nemen naar de garage, maar Dennis was er nog niet. "Wij wachten hier wel op ze zei Marian, gaan jullie maar alvast". "No way" zei de vrij stevig gebouwde monteur, "definitely not in this area, we will be waiting here with you till Dennis is back." Nou dat was wel duidelijk, beter niet als twee overduidelijke toeristen blijven rondhangen in deze wijk. Kort hierna kwamen Dennis en Mirte en waren we einde middag eindelijk in ons B&B.

Hans had de plannen vanwege de motorpech wat bijgesteld en had ons bij hem en June thuis uitgenodigd. Het werd een heel gezellige avond met een prima maaltijd en een bijzondere wijn, met op het etiket een afbeelding van de Zuidkaper, de meest tot de verbeelding sprekende walvis van Zuid Afrika. Wij hoopten deze prachtige dieren in het verloop van onze reis nog te mogen zien.

Marian en ik waren aangenaam verrast, dat Hans nog een foto had van oma en opa Putters, de ouders van o.a. onze moeders Truus en Cis. Hans van zijn kant, was blij met een brief van Truus aan Cis, van vele jaren geleden, waarin tante Truus vertelde over het leven in Zuid Afrika, haar kinderen en haarzelf.

Er werden nog wat foto's gemaakt, waarna wij hartelijk afscheid namen van June en Hans en hun dankten voor hun geweldige gastvrijheid. De volgende ochtend moesten wij weer vroeg op, voor de rit naar Storm River Bridge, waar wij Paul en Adri zouden ontmoeten, die daarna met ons naar Sedgefield zouden rijden.

* Nog steeds blijf ik het onwerkelijk vinden, dat Hans er inmiddels niet meer is. Met name als je aan een blog-aflevering werkt zoals deze over Port Elisabeth, komen de nog verse herinneringen aan Hans weer boven. Ik beschouw het als een voorrecht, dat wij hem gelukkig toch nog een aantal dagen hebben mogen meemaken in oktober vorig jaar en weet zeker dat de anderen daar ook zo over denken. Hopelijk vormt dit blog nog weer een extra mooie herinnering aan Hans voor de familie in Zuid Afrika.

** Zuid Afrika deel 8 over Storm River Mouth en de eerste dag in Sedgefield, volgt pas begin augustus, omdat wij in juni een paar weken naar de Pyreneeën zijn.