vrijdag 30 maart 2018

Zuid Afrika deel 5, de Noordelijke Drakensbergen

Dit blog had feitelijk moeten beginnen met het vertrek uit Kruger National Park naar Drakensbergen.
Op woensdagmiddag 14 maart j.l. kregen wij echter het trieste bericht van onze familie in Zuid Afrika, dat oudste neef Hans plotseling die middag was overleden in zijn woning te Port Elisabeth.
Een enorme schok, met name voor zijn tweede vrouw June, zijn dochters, de kleinkinderen en natuurlijk ook voor Paul, zijn veel jongere broer.
Vanmiddag zei ik tegen Paul in een telefoongesprek, dat wij zo blij waren Hans en June toch nog een aantal dagen te hebben mogen meemaken tijdens onze reis in oktober. Het afscheid, zo begrepen wij, was naar de wens van Hans, kleurrijk geweest. 
In het blog, over onze dagen bij Hans en June in Port Elisabeth, zal ik als zijn dochters en June daarmee akkoord zijn (Paul liet weten daar geen enkel bezwaar tegen te hebben), ook een paar foto's van Hans opnemen. Nu voeg ik een foto bij van een Protea, de nationale bloem van Zuid Afrika, ter nagedachtenis aan Hans. Hans Alberts, die als jochie van 5 met mijn tante Truus en zus Lon (oom Wim was toen al een paar maanden aan het werk in de autoindustrie bij Mosselbaai) naar Zuid Afrika kwam, werd 70 jaar. 
Protea in de botanische tuin van Kirstenbosch Cape Town
Vrijdagochtend 6 oktober waren wij wederom vroeg op voor de lange dagtrip van 600 km naar de Noordelijke Drakensbergen. Tijdens het pakken van de koffers en inladen van de auto's, hoorde Dennis ineens Mirte vanuit hun huisje zijn naam schreeuwen: bleken er twee Vervet apen op het aanrecht geklommen te zijn, terwijl Mirte haar koffer aan het pakken was. 
Nadat een "kssjt..kssjt" en gewapper met een truitje niet de minste indruk op de aapjes maakte, dook Mirte de badkamer in, vanwaar haar ijselijke hulpkreet klonk. De apen stoven echter naar buiten toen Dennis het terras op kwam. 
Na deze onverwachte, maar gelukkig onschuldige confrontatie met Kruger-wildlife (je moet er toch niet aan denken, dat er een of andere gifslang je huisje, of auto binnen kruipt: lees daarvoor de verhalen in "101 Krugertales" van Jeff Gordon, zoals eerder vermeld), verlieten wij restcamp Berg en Dal en Kruger National Park via de Malalane gate.
Wij reden met een boog om Swaziland heen, eerst via smalle locale wegen. Kregen in een onoverzichtelijke bocht te maken met een politiecontrole, waarbij onze papieren werden gecheckt.
Bleek gelukkig echte politie te zijn, waarna wij door plaatsen als Ermelo, Amersfoort, Volksrust en Newcastle kwamen.
Bij een benzinestation waren weer wevervogels aan het nestelen en zag ik een mooie zwart-witte kwikstaart.
Lesser Masked Weaver/Kleingeelvink, Barberton 06-10-2017
African Pied Wagtail/Bontkwikkie, Barberton 06-10-2017
Bij Badplaas namen we een korte stop in een heuvellandschap met uitzicht over een stuwmeer. Er was erg weinig tijd om even te vogelen, omdat we al wat achter lagen op het reisschema.
Toch kreeg ik een paar vogels in het vizier en kon deze leeuwerik nog net vastleggen. Determinatie is lastig, maar ik ga voor de Sabota Lark, met een kleine slag om de arm. Klopt de determinatie dan is het bijna zeker de ondersoort Bradfield's Lark, omdat die bekend is met een grotere snavel en meer in vochtige gebieden voorkomt.
Sabota Lark/Sabotalewerik, Badplass 06-10-2017
Het landschap toverde ook nog een prachtig bloeiende Jacaranda tree te voorschijn. We passeerden ook hele uitgestrekte grasvlakten. Op een bepaald moment zag ik een groepje spreeuwen, waarvan een aantal met spierwitte buik: we reden rond de 100 km per uur op een drukke en gevaarlijke tweebaansweg, raakten steeds meer achter op het reisschema, waardoor stoppen niet verantwoord was. Mijn korte waarneming was echter genoeg voor de determinatie, eenvoudigweg omdat er maar één spreeuwen soort is met een volledig witte buik; De Violet-Backed Starling/Witborsspreeu. Opvallend dat de Britten de naam omschrijven met de rug als kenmerk en de Zuid Afrikanen met de borst/buik als belangrijkste kenmerk.
Uiteindelijk arriveerden wij in zeer dichte mist via Ladysmith en Monks Cowl voor 19.00 uur 's avonds bij ons logeeradres Emafweni, waar wij werden welkom geheten door Rita en Jens.
Buitengewoon aardige gastvrouw en gastheer, die beiden waterwetenschappers zijn en van Emafweni een prachtige groene oase hadden gemaakt, zo bleek de volgende dag toen de mist langzaam optrok. 
De volgende morgen vroeg een eerste verkenningsronde gemaakt door de prachtige tuin en naaste omgeving. De mist was nog behoorlijk dicht, maar toch kon ik al wat vogels onderscheiden, zoals deze fraai gekleurde Greater Striped Swallow.
De mist begon echter steeds meer op te trekken, waardoor het zicht aanzienlijk verbeterde.
Fork-Tailed Drongo/Mikstertbyvanger, Drakensbergen 07-10-2017
Bovenstaande foto toont weer de veel voorkomende Common Fiscal uit de Klauwieren-familie, maar hier op de rug gezien.
De Dark-Capped Bulbul zag ik ook al eerder, maar op deze foto zijn de helder gele onderstaartdekveren mooi te zien.
Dark-Capped Bulbul/Swartoogtiptol, Drakensbergen 07-10-2017
Kort hierna zag ik een erg mooi gekleurde vogel op een struikje zitten aan de rand van een gazon van de buren. Het was snel handelen, want enkele seconden later verdween hij in het struweel.
Bij de buren trof ik niemand thuis, waarna ik besloot om toch maar even snel een rondje langs de achterkant van het huis te maken 🙊, waar ik wat beweging zag in een andere struik. Yes!, een Honingzuiger, met prachtige kleuren. Toch wel een goede ingeving, zo'n ongenood rondje op andermans terrein 😅.
Cape Grassbird/Grasvoël, Drakensbergen 07-10-2017

Greater Double-Collard Sunbird/Groot-rooibandsuikerbekkie
Na de lunch gingen we op weg om ergens geld te pinnen, boodschappen te doen en wat meer te zien van de omgeving.
We waren net wat gedaald en reden in een mooie vallei met wat bomen, toen er opeens een arend voor de auto langs vloog en in een boom rechts van de weg landde. Min of meer de auto uit gesprongen, camera wat ondersteund op dak van de auto en paar keer afgedrukt. De arend vloog weer op, waarbij de witte velden van de ondervleugels mooi te zien waren. Hij landde een stuk verder op een telegraafpaal, waar ik hem vanuit de auto bij vol tegenlicht kon vastleggen. Het bleek een mannetje Long-Crested Eagle, wat te zien is aan de wit bevederde poten. Bij het vrouwtje zijn  ze donker.
Long-Crested Eagle/Langkuifarend, Drakensbergen 07-10-2017
Even later kwamen we bij een klein dorpje met de typerende ronde huisjes van deze streek. Er waren wat giftshops en een restaurant, gelegen in een halve cirkel om een paar bomen heen. De bomen hingen vol met wever-nesten en het was er een drukte van belang. Het bleken -hoe toepasselijk- Village Weavers te zijn, die erg druk in de weer waren met de nestbouw.

Village Weaver/Bontrugwever Drakensbergen, 07-10-2017
Mannetje Village Weaver is hier razendsnel aan het vlechten.
Terwijl ik druk in de weer was met de wevers, eiste opeens een Robin-Chat mijn aandacht op.
Hij ging er echt bij staan met een houding van kijk mij nou.
Cape Robin Chat/Gewone Janfrederik Drakensbergen, 07-10-2017
Op een van de rieten daken zaten een paar zwaluwtjes uit te rusten en te poetsen. Het bleek dezelfde soort als die ik deze mistige ochtend in de tuin zag; de Greater Striped Swallow. De soort lijkt veel op de Lesser Striped Swallow, die wij in Kruger zagen, maar heeft fijnere streping op de borst en een donkerder roodbruine koptekening.
Greater Striped Swallow/Grootstreepswael Drakensbergen, 07-10-2017

Na het wegtrekken van een forse regenbui niet ver van ons vandaan, klaarde de lucht langzaam op, waardoor de lijnen in het landschap mooi werden geaccentueerd.
Voor het maken van deze landschapsopnames was ik langs de kant van de weg net buiten het dorpje gaan staan. Net toen ik klaar was, stopte een witte terreinwagen met twee mannen er in pal voor mijn neus. Chips, dacht ik, die ene gozer trekt nu een blaffer en vraagt vriendelijk edoch beslist, of ik mijn fotoapparatuur maar even aan hem wil overhandigen. Het is natuurlijk wel Zuid Afrika, een schitterend land, met veel aardige mensen, maar wel met een helaas bedenkelijke reputatie waar het overvallen en geweldsdelicten betreft. Nee zeg, de heren maakten mij duidelijk dat ze op de foto wilden. Nou dat kon wel geregeld worden. Ik maakte snel twee shots en met een "allright baby" van mij naar hun toe en een vrolijk handgebaar van hun naar mij, reden ze er vandoor.
Bijna weer bij ons logies aangekomen, maakte ik een foto van dit betegelde naambord bij de entree van de buren, met de afbeelding van een Lammergier.

Maanden geleden had ik al een hut gereserveerd in Giant's Castle Nature Reserve, hier niet ver vandaan, voor morgenochtend de 8e oktober. Ik had mij echter schromelijk vergist in de afstand vanaf ons logies. Die bleek twee uur rijden te zijn, omdat je helemaal om de bergketen heen moet rijden en dan weer omhoog. Marian en ik zagen, hoe spijtig ook, dat met al dat reizen en nog maar één dag hier, echt niet zitten. Bleek toch onze gastheer Jens een alternatief te weten. Hij belde Roy Strodon, een natuurgids, die een observatiehut beheerde hier twintig minuten vandaan. Gelukkig was de hut nog vrij en maakte Jens voor ons een afspraak voor de volgende morgen om 5.45 uur aan het eind van het naburige dal, waar wij Roy zouden ontmoeten.
Dus toch een kans om een van mijn meest geliefde vogels, de mysterieuze Lammergier te kunnen zien. Aan het weer zou het niet liggen, de lucht trok steeds meer open en Jens had ons 's ochtends al verteld, dat de meteorologen voor de volgende dag prachtig helder weer hadden voorspeld.
Maar of Marian en ik ook daadwerkelijk de Lammergier hebben gezien, lezen jullie in het tweede blog over de Drakensbergen, dat spoedig volgt.

2 opmerkingen:

Marian zei

Wat een prachtig verhaal en onwijs gave foto's weer. Wat heb je de arend goed in beeld. In het echt had ik 'm niet zo goed gezien. John, uit je voorwoord over Hans blijkt hoe speciaal deze reis voor ons was op alle fronten.

John van der Graaf zei

Merci Marian.
Was inderdaad een onvergetelijke reis en ben ook heel blij, dat wij Hans nog hebben ontmoet. Het blog over Port Elisabeth bij Hans, komt begin Mei online. De tweede dag Drakensbergen met name vanuit en bij de observatiehut, staat binnen tien dagen online; die foto's zijn al klaar voor plaatsing.