Nadat het de nacht van vrijdag 20 op zaterdag 21 oktober vrij behoorlijk had geregend, had de dochter van Annelie een heerlijk ontbijt voor ons klaar staan. Rond het middaguur liepen wij door een inmiddels aardig zompig terrein, naar een nabij gelegen café restaurant voor een gezellige wijnproeverij. Halverwege de middag trok de lucht steeds meer open en maakte ik een wandeling over het terrein met de vele gastverblijven en in de naaste omgeving. Dit was een uitgelezen moment, om eens te kijken welke vogels zich hier na de vele regen lieten horen en zien.
Bekende soorten als Cape Sparrow/Gewone Mossie en Common Waxbill/Rooibeksysie lieten zich goed zien. Speckled Mousebirds/Gevlekte Muisvoël waren al aan hun kenmerkende roep te horen, maar ik had er nog geen een in beeld gehad, totdat.....ik opeens aan een draad afzetting een exemplaar zag hangen, waarvan ik even dacht dat hij dood was. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn en gebruikte de vogel heel slim de bedrading, om zich in de wind bij een aangenaam zonnetje op te laten drogen.
Even later vond ik nog een voor mij nieuwe soort, een Olive Trush/Olyflyster en voor de deur van ons huisje, een Cape Robin-Chat/Witkeeljanfrederik.
Voor het avondeten had Annelie ons het restaurant van een nabij gelegen Game Park aangeraden. Het bleek een prachtige locatie, met een prima en sfeervol restaurant gelegen aan een grote plas. We arriveerden er kort voor schemer, maar met net nog voldoende licht om White -Throated Swallow/Witkeelswael en Lesser Masked Weaver/Kleingeelvink te zien.
De volgende ochtend namen wij afscheid van Annelie en haar familie en zetten dan eindelijk koers via Oudtshoorn en George naar Sedgefield, waar neef Paul en diens familie wonen. Eenmaal buiten Oudtshoorn maakten wij een korte foto-stop, om o.a. nog even te genieten van de lage vegetatie met al zijn diversiteit in de Little Karoo. Tevens nog een Familiar Chat/Gewone Spekvreter (weer een nieuwe soort) en jawel een prachtig mannetje Malachite Sunbird/Jangroentjie voor de lens.
Via de prachtige Outeniqua pas bereikten we George en lag de Indische Oceaan voor ons. Sedgefield was nu niet ver meer. Met nog een aangename tussenstop bij een kleine nederzetting met wat crafts-shops en eethuisjes, waar ik deze twee fraai getekende vlinders, alsmede een echte Vervet aap en een voor mij nieuwe Sunbird, n.l. de Amethist Sunbird/Swartsuikerbekkie in beeld kreeg.
Tegen het einde van de middag bereikten wij dan eindelijk Sedgefield en na enig zoeken, ons logies voor de komende 5 nachten, Sedgefield View Lodge. Het was een ruime lodge, met vanaf de waranda een schitterend uitzicht over een groot deel van Sedgefield, met de vele lagunes en meren.
Diezelfde avond nog waren wij uitgenodigd bij Paul en Adri thuis, voor een warm weerzien met de familie. Er werden cadeautjes uitgewisseld en reiservaringen gedeeld. Uiteraard was ook Chris er met zijn bruid Cayley. Ze waren onlangs al voor de wet getrouwd, maar zaterdag vond dus de kerkelijke bekrachtiging en inzegening van hun huwelijk plaats, waarvoor ook wij waren uitgenodigd.
Tokki, Adri's vader vertelde tijdens het eten aan mij, dat in hun tuin hier iets verderop, een paartje Griel had gebroed en nu zeker één jong had. Een van de komende dagen zouden wij proberen, om naast de oudervogels, ook het jong te zien. Met Paul zouden Marian en ik dinsdag een dagje gaan vogelen, maar eerst bezochten wij op maandag met ons zessen Botlierskop Game Reserve ter hoogte van Mossel Baai. Het bleek een mooi park met een behoorlijk geaccidenteerd terrein en een behoorlijke wildstand. Totaal niet te vergelijken met het Kruger Park, maar toch zeker de moeite waard voor een dagbezoek. Zowel onze gids, tevens chauffeur en de grote terreinwagen, bevielen prima.
Hieronder volgt een fotoimpressie van het Wildlife in dit park, waaronder Kaapse Buffel, Giraf, Nijlpaard, Gnoe ook wel Wildebeest genoemd, Olifant Sam (een pensionado), een Jackal Buzzard/Rooiborsjakkalsvoël en ....een Cheetah moeder met een aantal al aardig uit de kluiten gewassen jongen. Cheetah hadden wij in 2017 nog niet gezien in het Kruger park, daarom was het extra leuk dat wij deze fraaie katachtige nu hier wel konden zien.
De volgende ochtend werd ik al vroeg gewekt door een opvallend vogelgeluid. Bleek er een Southern Boubou/Suidelike Waterfiskaal op de struiken voor onze waranda te zitten. Zo snel als ik kon, maakte ik een paar opnames door de ruiten heen.
Een uurtje later kwam Paul, Marian en mij ophalen voor, zoals gezegd een dagje vogelen in en rondom Wilderness National Park. We besloten eerst om nog even terug te rijden naar de Griel locatie bij de woningen van Paul en Tokki. Na even zoeken, bleek de familie Griel rond te lopen in de tuin van Paul zijn buurman. Via wat openingen tussen de beplanting langs het hek, lukte het toch om zowel een oudervogel, als het jong op beeld vast te leggen.
Hierna reden wij eerst naar Rondevlei-Bird-Hide, een hut uitkijkend over een groot meer, waar ik in 2017 ook met Paul al was geweest en wij van heel dichtbij de prachtige Malachite Kingfisher konden bewonderen. Er stond nu echter veel meer wind en de hut had de afgelopen jaren ook wel te lijden gehad. Gelukkig zag ik nog net, rechts naast de hut, een African Swamphen/Grootkoningriethaan. Vanuit de hut moesten we het doen met een White-Breasted cormorant/Witborsduiker en een Little Grebe/Kleindobbertjie. IJsvogels konden wij jammer genoeg nu niet vinden en we besloten om terug te gaan naar de auto.
Even later vonden wij wel deze Karoo Prinia in een van de struiken naast de oude spoorlijn. Op de eerst volgende foto heeft Marian hem in beeld. Opeens hoorden wij de zo kenmerkende schreeuw van de African Fish Eagle/Visarend, die echt bij Afrika hoort. Zagen hem toen ook en ontdekten nog een Long Crested Eagle/Langkuifarend, die net van zijn observatiepost afvloog.
Twee Yellow-billed duck/Geelbek eendjes wezen ons min of meer de weg naar de plek, waar Paul en ik
in 2017 de Knysna lorrie zagen. Nu vonden we wel een familie Klipdassen op de rotsen en een Fork-Tailed Drongo/Mikstert byvanger, maar nog niet de Knysna Lorrie.
We besloten terug te lopen, door dit mooie parkachtige recreatieve deel van het park (men kan hier met een camper, caravan of tent, kamperen op een groot gazon langs een rivier met als achtergrond de bergwand waar de Klipdassen huisden), naar het bruggetje waar Paul en ik al eens deze prachtige Turaco hadden gezien.
Eenmaal op de brug, hoorde ik een vreemd diep geluid, dat uit de boom rechts aan de overkant van de brug leek te komen. Welk beest zou dat opvallende zware diepe keelgeluid maken, vroeg ik mij af. Een paar tellen later stond ik oog in oog met een heuse Knysna Turaco. Ik wenkte Marian en Paul en maakte snel wat foto's.
Gelukkig bleef de vogel even zitten, zodat wij hem mooi konden bekijken.
Plots vloog hij op en zeilde in een vrijwel horizontale vlucht naar links, om achter de bomen uit zicht te verdwijnen.
Terwijl wij op weg gingen naar nog een laatste observatie hut, zei Paul tegen ons, dat hij blij was nu een keer het geluid te hebben gehoord, dat deze vogel maakt. De laatste hut die wij bezochten, lag aan een kleine kreek en naast een rotswand. We waren nog maar nauwelijks in de hut, of Paul riep "Kingfisher"!
Ik hoorde de vogel, maar Marian en ik zagen hem nog niet. Ook Paul was hem even kwijt, maar toen zagen wij hem opeens rechts op een afhangende tak zitten.
Het bleek een prachtige voornamelijk blauw gekleurde Half-Collared Kingfisher/Blouvisvanger te zijn. Een schitterende nieuwe en schaarse soort als finale van deze leuke vogeldag. Luttele seconden later had deze imponerende IJsvogel al een krab te pakken. De vogel landde daarmee iets verder van de hut op de rotswand, maar was nog steeds goed te zien.
Kort hierna verdween hij voor ons uit beeld. Al met al hebben wij hem zo'n 20 seconden in beeld gehad. Voordat wij de hut verlieten, landde er nog een Crowned Cormorant/Kuifkopduiker op een rots in het water links voor de hut.
Ter afsluiting namen wij nog een biertje op het terras van het nabij gelegen hotel. De volgende ochtend stond een bezoek aan Storms River Mouth op het programma.
Wij vertrokken die woensdag de 25e oktober vroeg, omdat het toch wel een rit was van ruim twee uur naar dit mooie natuurgebied gelegen aan George's Bay. In 2017 hadden wij hier bij Storms River een weerzien met Paul en Adri, na onze reis van het Krugerpark, via Drakensbergen naar Durban en een lokale-horror-vlucht van Durban naar Port Elisabeth. Zie daarvoor mijn eerdere reisverslag verwerkt in diverse blogs eind 2017 en begin 2018.
Het weer was nu veel beter dan toen en er was inmiddels een stoere toegangspoort gerealiseerd, welke toegang geeft tot dit natuurgebied.
Terwijl de anderen een wandeling gingen maken naar een soort van hangbrug over geaccidenteerd terrein, bleef ik bij Annemiek en genoten wij van de Indische Oceaan, de voorbij trekkende Sterns zoals Sandwich Tern/Grootsterretjie en Swift Tern/Geelbeksterretjie en een mooie Bultrug Walvis.
Er was ook nog tijd voor een bezoekje aan een souvenir winkeltje, voordat de anderen weer terug keerden en aan ons verslag deden over hun hangbrug uitstapje. Hierna moesten wij zo langzamerhand weer op Sedgefield aan gaan, ook al omdat wij door de familie waren uitgenodigd voor een etentje in de buurt van de trouwlocatie ten NW van Sedgefield.
Wij pauzeerden even voor een korte lunch bij een klein winkelcentrum in Storms River, met een terras dat uitzicht bood op de Storms River Bridge en het ravijn dat deze overspande. Er stonden ook een aantal picknick tafels en terwijl de anderen op onze bestelling wachtten, koos ik de tafel het dichtst bij de rand van het terras, want je weet maar nooit wat er voorbij kan vliegen. Nou dat bleek een goede keuze. Al vrij snel zag ik een Knysna Turaco/Knysnaloerie uit een boom wegvliegen net toen Marian met de eerste bestelling kwam. Kort hierna hoorde ik een paar Red-Winged Starlings alarmeren en zag opeens een roofvogel met grote brede vleugels door het ravijn vliegen.
Het bleek een African Harrier-Hawk/Kaalwangvalk. Een roofvogel met een vrij kleine kop, met kale gele wangen, die bij opwinding rood kleuren en de bijzondere eigenschap, dat hij het kniegewricht achterwaarts en opzij kan buigen. Erg handig om aan rotswanden hangend, met één poot nesten te kunnen leegroven, of in rotsspleten een hagedis, of kleine slang te grijpen.
De vogel, nog steeds lastig gevallen door een van de Spreeuwen die daar hun broed territorium hadden, cirkelde gelukkig nog een keer voordat hij uit beeld verdween. Ondanks de trage vleugelslag van deze roofvogel, ging alles toch heel snel en probeerden Marian en ik er het beste van te maken met onze camera's. In alle hectiek bij het zien van deze prachtige "Lifer", was ik vergeten om een paar stoppen te onderbelichten, wat echt nodig bleek bij dit schelle vroege middaglicht. Gelukkig viel er nog het een en ander te herstellen middels fotobewerking. Zie hieronder de resultaten.
Het etentje met de familie, met daarbij uiteraard het bruidspaar Chris en Cayley, verliep heel geanimeerd. Dat was zeker ook te danken aan een drietal muzikanten, die een repertoire van diverse country-achtige en Iers klinkende folksongs ten gehore brachten.
Hiermee sluit ik dit derde blog over deze Zuid-Afrika reis af. Er volgt in het nieuwe jaar nog een vierde en laatste blog, met daarin beelden van de trouwplechtigheid, de vogels op die locatie en beelden van de prachtig gelegen botanische tuin van Kirstenbosch bij Kaapstad.
